زیبایی وجود انسان همیشه نیاز ذاتی ما به اتصال، به اشتراک گذاشتن، احساس کردن و درک شدن بوده است. گویی وجود داشتن ارتباط است . فیلسوفان در طول تاریخ این میل عمیق انسانی برای ارتباط را بررسی کرده اند و اهمیت روابط را در شکل دادن به وجود ما برجسته کرده اند.

هر انسانی، در هسته خود، شبکه ای پیچیده از روابط است – پیوندها با موجودات دیگر، طبیعت، ایده آل های انتزاعی و حتی خود. با این حال، طبق یک مطالعه توسط Cigna Group ، 73 درصد از نسل Z به احساس انزوا اعتراف می کنند. به آنها لقب “تنهاترین نسل” داده شده است، اما این چیزی بیش از یک عنوان است. این فریاد خاموش برای ارتباط واقعی در دنیایی است که مملو از تعاملات سطحی است.

رسانه‌های اجتماعی، از قضا، اغلب به این حس انزوا کمک می‌کنند ، حتی اگر به نظر یک رابط هستند. ترس از دست دادن، یا FOMO، این اضطراب را بیشتر می کند و باعث ایجاد حس طرد شدن در دنیای آنلاین می شود.

و بدتر از آن، دنیایی غیرواقعی ایجاد می‌کند که به مردم اجازه می‌دهد هر طور که می‌خواهند خودشان را نشان دهند، حتی چیزی بسازند که نیستند . طراحی اعتیادآور رسانه‌های اجتماعی، که توسط حلقه‌های بازخورد مبتنی بر دوپامین تقویت می‌شود، منجر به مقایسه‌های بی‌پایان و پیگیری بی‌وقفه برای اعتبارسنجی می‌شود که منجر به ناراحتی نهایی می‌شود.

علاوه بر این، اینفلوئنسرها در رسانه‌های اجتماعی که اغلب رسانه‌های اجتماعی را برای کسب سود دستکاری می‌کنند، استانداردهای زیبایی و سبک زندگی دست نیافتنی را تعیین می‌کنند و محتوا را بیشتر برای درآمد ایجاد می‌کنند تا ارتباطات واقعی برای بهره‌برداری تجاری.