How is Nowruz celebrated in Iran and Central Asian countries?
Nowruz, which means ‘new day’ in Persian and local languages in the countries that celebrate it, marks the first day of the Persian calendar and falls at the same time as the spring equinox (usually on 20 or 21 March). Although it has roots in the ancient history of Iran and nowadays Central Asian countries before the arrival of Islam, Iranians like their fellow Muslims in Central Asian countries have incorporated elements of Islam in it and celebrate it with a copy of the holy Quran on the Haft Seen Seven “S” table screen.
Nowruz is widely observed across areas influenced by Persian culture, including Iran, Afghanistan, Azerbaijan, Central Asian nations (such as Uzbekistan, Turkmenistan, Tajikistan, Kazakhstan, and Kyrgyzstan), as well as parts of the Caucasus, the Middle East, and the Balkans.
Nowruz is broadly believed to be rooted in Zoroastrianism which is one of the world’s oldest monotheist religions that emerged in today’s Iran. Islam”s emergence in the seventh century led to Zoroastrianism being gradually eradicated, but its principles, including a deep reverence for the four elements of nature, stayed put and birthed this public holiday still celebrated by millions across the Muslim-majority region.
In Iran, New Year preparations start at least a month before the holiday season kicks in. People do a major spring cleaning called Khaneh Tekoni, which translates to “shaking the house.”
Iranians also start growing Sabzeh (wheatgrass or lentil sprouts) for the haft-seen table some 20 days before the Spring Equinox.
The haft-seen is a symbolic ritual meaning “seven things starting with the letter ‘seen’” in Persian. The number seven holds great importance in Islam and ancient Persian scriptures.
A report by Press TV cites ancient Persian traditions as saying that Nowruz marks the triumph of good over evil. It is also believed to symbolize the bond between humanity, nature, and the Divine.
The festival has also been associated with Imam Ali ibn Abi Talib (AS). Many believe the first Shiite Imam was born and assumed the caliphate on this day.
According to legend, a gift of falooda, a sweet rose-flavored dessert, was sent to Imam Ali (AS) on Nowruz. When he learned the reason for the gift, he announced: “May every day be Nowruz.”
Nowruz in Asian and Central Asian countries:
Although the fundamentals of Nowruz are the same, each country celebrates it in its own unique traditions and spells it slightly differently. Across Central Asia, Nowruz is steeped in nomadic tradition. Nowruz is celebrated in all five countries: Kazakhstan, Tajikistan, Turkmenistan, Kyrgyzstan and Uzbekistan.
Azerbaijan:
Festivities in Azerbaijan were not allowed during Soviet times and it wasn’t until the 1990s that Nowruz was publicly celebrated again. Traditions across the Central Asian region have similar characteristics (think plenty of food, family gatherings, colorful street festivals and nomadic sports), although they can vary slightly from country to country and sometimes even city to city.
Reminders of Azerbaijan’s Zoroastrian past are everywhere in Azerbaijan, whether in its fire temples, burning hillsides or flame-shaped skyscrapers. Although ‘Novruz’ was stifled here under the Soviet regime, families continued to celebrate in secret, and today, it’s the most joyful date on the Azeri calendar. Festivities start early — the four Tuesdays in the run-up to Novruz celebrate the four elements: water, fire, earth and air.
Children knocking on doors for treats is an important part of Nowruz. Kids leave their hats or bags at doors, hoping to receive candies and desserts such as shekarbura and paklava in return.
Kazakhstan:
Nauryz is a very important holiday for Kazakhs, which marks the beginning of a new year. It is celebrated several days starting from 21st of March, the day of the spring equinox. Nauryz means “new day”, it is celebrated in the Great Steppes from ancient times.
In Kazakhstan, Nauryz is marked by the building of felt yurts (traditional nomad houses), in which a dastarkhan (a table of food) is laid out; nauryz koje, a hearty soup made using seven ingredients, is almost always on the table. In Kyrgyzstan, huge vessels of water are brought into the home on the eve of ‘Nooruz’ to symbolise good health. Traditional sports like wrestling, horseracing and board games are all customary when it comes to celebrations in this region.
Afghanistan:
Afghanistan is thought to be the celebration’s spiritual home. Afghanistan has traditionally heralded in the new year in a similar way to its neighbors. It is broadely believed that the Balkh province is the spiritual homeland of ‘Nowroz’. Although contested, it’s said that Zoroaster, the ancient Iranian prophet who founded Zoroastrianism, lived and first preached in Balkh, one of the oldest cities in the world.
Traditionally, Afghans have journeyed to the city of Mazar-i-Sharif, in the Balkh province, to attend the Guli Surkh festival; Nowroz’s main event, it commemorates the first 40 days of the year, when the green plains are awash with red tulips. Amid the return of Taliban control across many regions of Afghanistan in 2021, it’s unknown whether Nowroz can safely be observed in the country.
Buzkashi, Afghanistan’s national sport, is a popular custom during Nowroz. It’s somewhat similar to polo, but instead of a ball, the horseback players manoeuvre the headless, disembowelled body of a goat. During an Afghan Nowroz feast, expect to find the likes of kolcheh Nowrozi (biscuits made with rice flour), sabzi challow (spinach and lamb curry with rice) and haft mewa, a fruit salad made with seven different dried fruits and nuts soaked in syrup.
Tajikistan:
In fact, Tajikistan”s biggest annual celebration is Nowruz. For Tajiks, Nowruz represents a festival of friendship and the renewal of all living beings. Similar to Persian tradition, Tajiks also jump over fire on the last Wednesday (Chaharshanbe Suri) of the year.
One of the oldest Nowruz traditions in Tajikistan is the gathering of wildflowers by children in villages. Wearing colorful attire, children walk around, knock on people’s doors, and present flowers to neighbors while reciting old songs. This custom takes place one week before Nowruz.
Throughout the new year celebration period, families gather to make traditional pastries like paklava, shekerbura and goghal (representing the stars, moon and sun, respectively), as well as savoury staples like plov (a saffron-infused meat and rice dish), dolma (vine leaves stuffed with lamb, rice and herbs) and fragrant kebab.
Like Iran, there’s also a table of seven ‘s’ items, which are all centred around the semeni (shoots of wheat tied together with a red ribbon). The holiday is particularly loved by children here, who pass the time by throwing hats at neighbours’ doors before hiding and hoping to return to a hat full of sweets and chocolate.
Uzbekistan:
The Navruz holiday in Uzbekistan is one of the most beloved, colorful and fun-filled celebrations in the country. It is celebrated on March 21, the spring equinox when daylight and darkness are of equal length. Its history can be traced back more than three thousand years to Khorasan Province in northeastern Iran, from where it eventually spread to West and Central Asia.
Navruz in Uzbekistan is closely associated with new hopes and expectations. Many believe that good deeds will bring fortune in the coming year, and therefore everyone tries to forgive their enemies, avoid arguments and extend help to those in need during the holiday. It is customary to welcome many guests into your home and to visit others in return.
Another symbol associated with the traditional Uzbekistan New Year is abundance, a quality most keenly experienced in the baking and sharing of holiday treats. When the holiday rolls around, tables are loaded with special homemade dishes – savory pies, flaky samsas stuffed with spinach and fragrant plov, the national dish of Uzbekistan customarily prepared in steaming cauldrons over a fire. Traditionally, seven special dishes are served as a further symbol of fortune for the months to follow.
Source:
سفری به عمق فرهنگ و آئینهای سنتی مردمان لر
خبرگزاری مهر – گروه استانها: ابتدای تعطیلات نوروزی قلعه «فلکالافلاک» مملو از حضور مسافران و گردشگرانی از جایجای ایران اسلامی است که برای بازدید از این اثر ملی و شاهکار معماری ایرانی و همچنین موزه باستانشناسی و مردمشناسی این قلعه شگرف در خرمآباد حضور پیدا میکنند.
موزه مردمشناسی استان لرستان بهعنوان یکی از غنیترین موزههای مردمشناسی کشور در اردیبهشت سال ۱۳۸۱ در قلعه «فلکالافلاک» افتتاح شد، این موزه با ۱۲ سالن و راهرو هایی مرتبط به آن صحنههایی بسیار بدیع و چشم نوازی را از زندگی بومی مردم لرستان به نمایش گذاشته است.
سفر به فرهنگ و باورهای مردمان لر
موضوعات به نمایش گذارده شده در این موزه شامل باورها و اعتقادات مردم این دیار درباره چشمزخمها و تولد، ابزار و وسایل روشنایی سنتی، کتابت و لوازم مربوط به آن، پوشاک سنتی مردان و زنان، ابزار و صنایع کشاورزی بومی، موسیقی محلی، آهنگر محلی، گالری عکس از مناظر طبیعی و زندگی مردم، صحنههایی از مراسم عروسی، گالری عکسهایی از دوره قاجار است.
همچنین مشاغل سنتی خراطی، سراجی، گیوهدوزی، ورشوسازی، ویترینهایی از ظروف و وسایل مهماننوازی، مراسم سوگواری و گور نگارههای حجاری شده، سالن مخصوص نمایش فیلم و اسلاید، مرد موتاب، زنان در حین بافت سیاهچادر، قالی، گلیم، جاجیم، ویترین نمونههایی از بافتههای لری، ماکتی از سیاهچادر، صحنههایی از فعالیت زنان عشایر و روستایی، سالن موسیقی و نمایش انواع سازهایی لری و چهرههای برجسته موسیقی لرستان، صحنهای از شکار، آسیاب آبی و سالن ابزار و وسایل پخت نان و … از دیگر دیدنیهای این موزه است.
موزه مردمشناسی «فلکالافلاک»؛ منظره خاطرهانگیز فرهنگ این دیار
این مجموعه که با بهرهگیری از ابزار و وسایل گردآوریشده از صحنههای واقعی زندگی روزمره مردم و چیدمان مناسب آنها در ویترینها و صحنههای ایجاد شده گذاشته شده منظرههای خاطرهانگیزی را در ذهن هر بینندهای بر جای گذارد.
در سالن اول موزه با اشیا مربوط به تولد آغاز میشود که شامل اشیایی با باورها کهن نظیر طلسمها، خر مهرهها (کژک)، آویزههای اسپند (دیی دیی)، قاب قران، ریش کل، پرهای خروس، سر کبک و مهرههای رنگین و … است.
ابزار و وسایل روشنایی نظیر پیسوزها، چراغ لامپا، چراغموشی و وسایل کتابت مانند کتب قدیمی، قلمدان، جوهردان، عینکها و قبالههای قدیمی و همچنین اشیا مربوط به ایام سوگواری محرم و تعزیهگردانی و پوشاک مردان و زنان همراه با زیورآلاتی که زنان ایل به هنگام شادی به خود میآرایند از جمله اشیایی است که در ویترین این سالن به نمایش گذارده شده است.
در ادامه آن مجموعهای از اشیا و صحنههای مربوط به کشاورزی دیده میشود که در یکسوی آن مرد کشاورزی را در حین سوار بر خرمنکوب چوبی و خواندن آواهای محلی برای رفع خستگی نشان میدهد که گویی خود در کنار «خرمنجا»، به نظاره نشسته است و در سوی دیگر مردی در پی پاشیدن بذری نو زمین را با گاوآهن شخم میزند.
در همان نزدیکی سیمای مردی آهنگر و یا صنعتگران محلی که در حال تهیه ابزارآلات کشاورزی هستند نمایی دیگر از زندگی بومی لرستان را تداعی میکند.
سالن عروسی؛ نوای شورانگیز ساز و دهل
گالری عکس: در این گالری مجموعهای از تصاویر طبیعت و مردم به نمایش گذارده شده که با نگاهی به آنها میتوان به تنوع زیباییهای طبیعی، چهرههای بومی و چگونگی زندگی در دامن طبیعت دلانگیز لرستان پی برد.
سالن عروسی: در سالن عروسی همراه با نوای شورانگیز ساز و دهل آوردن عروس با مادیان سفید تزئین شده، مردان و زنان رقصنده گرداگرد نوازندگان بومی و عروس و داماد و… همه اینها صحنههایی هستند که شما را به این عروسی دعوت میکنند.
عکسهای قاجار: در راهرویی که به سالن مشاغل بومی مرتبط میگردد عکسهایی از دوره قاجار دیده میشود این عکسها مربوط به سران عشایر و طوایف لر در دوره قاجار است که توسط عکاسخانه «دارالخلافه» تهران در سالهای ۱۲۱۸- ۱۲۱۹ عکسبرداری شده است و هم اکنون اصل این عکسها در آلبومخانه سلطنتی کاخ گلستان نگهداری میشود.
سالن سوگواری، طنین آوای سوگ
سالن مشاغل و ظروف: در زیر طاقنماهای این سالن مجموعهای از پیکره استادان مشاغل سنتی نظیر پیرمرد خراط، ورشو ساز، سراج، گیوهدوز و اشیا مربوط به سوارکاری و شکار و ظروف مهمان وازی چشم هر بینندهای را به خود خیره میکند و آنها را با دنیایی از رموز و فنون سنتی که روزگاری پیشتاز صنعت ایرانزمین بودهاند آشنا میکند.
سالن سوگواری: در طنین غمگنانه آوای سوگ و نوای «مویه» که در این سالن بخش میشود صحنههایی از مراسم چهره، کتل کردن اسب مردان پلاس پوش و زنان سوگوار با گیسبریده و گونههایی خراشیده تصاویری از سوگنامههای شاهنامه را برای شما تداعی میکند، نقوش حجاری شده سنگ گورهای که در کنار این صحنه قرار گرفتهاند، بخشهایی دیگر از آئین سوگ را به تصویر کشیدهاند.
سالن نمایش: با ایجاد سالن نمایش برای بازدیدکنندگان فرصتی فراهم شده که دمی با نشستن ناظر جلوههایی از فرهنگ و تاریخ لرستان از طریق سیستم صوتی و تصویری موزه باشیم.
سالن بافتههای بومی: مرد موتاب در حال موتابی، زنان عشایر در حین بافت سیاهچادر، گلیم، قالی و جاجیم سه سالن را به خود اختصاص دادهاند بهطوریکه جزئیترین فنون و زیبای های آن قابلمشاهده است.
سیاهچادرهای عشایری میزبان قدوم مهمانان نوروزی
سالن عشایر: در این سالن سیاهچادر (داوار) به نمایش گذارده شده که حدوداً پنج برابر کوچکتر از یک سیاهچادر واقعی است، این سیاهچادر نمونهای است از یک سکونتگاه عشایری منطقه «هومیان» کوهدشت است که به همراه متعلقات آن در معرض دید عموم قرار گرفته است.
از دیگر موضوعاتی که در این سالن قابلمشاهده است، فعالیت روزمره زنان عشایر بوده که نقش عمده زندگی ایلیاتی را به عهده دارند، زنی در حال آوردن مشک آب، زنی در حال نخریسی، زنی در حال سبدبافی، زنی در حال مشکزنی، زنی در حال تهیه خوراک و خوابانیدن کودک خود در گهوارهای بومی و زنی در حال آوردن هیزم و صحنههایی که به طور روزمره در زندگی ایلی و روستایی برای زنان تکرار میشود.
موسیقی لری همزاد مردمان دیار بلوط و مفرغ
سالن موسیقی: موسیقی لری بخش جداییناپذیر زندگی است که از بدو پیدایش این قوم با او همزاد بوده است، کهنترین این آواها را میتوان در «مویه» ها و «هوره» ها و نواهای شادی و سرودهای دلدادگیهای عاشقانه جستجو کرد.
سالن موسیقی موزه مردمشناسی لرستان با مجموعهای از انواع سازهای بادی نظیر سرنا، کرنا، دوزله، بلور، و سازهای کوبه ای نظیر انواع دهل و همچنین سازهای زهی انواع تنبور و کمانچه بهویژه کمانچه زندهیاد استاد «علیرضا حسینخانی» که در دستان پیکرهاش در ویترین به نمایش گزارده شده است توجه هر علاقهمندی را به خود جلب میکند.
پیکره استاد «شامیرزا مرادی» سرنا نواز شهیر لرستانی و زندهیاد «امام قلی امامی» تنبورنواز کوهدشتی در آیندهای نزدیک به این مجموعه افزوده خواهد شد.
سالن نان و شکار
سالن شکار: درگذشتهای نهچندان دور شکار یکی از شیوههای معیشت مردم لر بوده است، شکار کبک در فصل زمستان همراه با دیجومه (پردهای رنگین برای فریب کبکها در زمستان) از جمله صحنههایی است که در این سالن قابلمشاهده است.
سالن نان: نان اصلیترین غذای بشری بوده که از گذشتهای دور تا امروز برای تهیه آن فن آوریهای گوناگون را ابداع کرده است، در این سالن بخشی از این فن آوریها شامل آسیاب آبی در اندازهای سه برابر کوچکتر از اندازه واقعی، آسیاب دستی نظیر «دس یر» یا «دس هر» و «بردگلو» که برای خردکردن دانه غلات به کار برده میشود و همچنین زنانی در حال تهیه نان محلی «تاوهای» و «تیری» هستند به همراه تصاویری از موضوعات مرتبط با نان به نمایش گزارده شده است.
برای بازدید از نمونههایی از فرهنگ، تمدن و پیشینه مردم لرستان به موزه مردمشناسی قلعه «فلکالافلاک» باید سر زد تا اوج هنرمندی و خلاقیت مردمان لر را مشاهده کرد.
شکلگیری ستاد خدمات سفرهای نوروزی در لرستان
رضا آریایی سرپرست معاونت عمرانی استانداری لرستان در گفتوگو با خبرنگار مهر در این رابطه، اظهار کرد: باتوجهبه جاذبههای گردشگری طبیعی و آثار تاریخی کهنی که در لرستان وجود دارد، این استان از قدیم الا ایام محل تردد گردشگران در ایام مختلف سال بوده است.
وی با بیان اینکه در استان لرستان حدود پنج هزار اثر تاریخی و جاذبه گردشگری داریم، عنوان کرد: دو هزار و ۶۵۰ مورد از این آثار تاریخی به ثبت ملی رسیده است.
سرپرست معاونت عمرانی استانداری لرستان با تأکید بر اینکه این آثار تاریخی و جاذبههای گردشگری، گردشگران زیادی را در طول به سمت خود هدایت میکنند، افزود: باتوجهبه اینکه سیاست مدیریت ارشد استان به این شکل بوده که استان را از معبر گردشگری به مقصد گردشگری تبدیل شود، با تلاش مدیران دستگاههای اجرایی در بحث زیرساختها کار شده است، البته این کار باید ادامه و تداوم داشته باشد.
وی در ادامه سخنان خود با اشاره به شکلگیری ستاد خدمات سفرهای نوروزی در لرستان، تصریح کرد: در این راستا کمیتههایی در زیرمجموعه آن تشکیل شده است و اقدامات لازم در آنها صورتگرفته است.
ظرفیت اقامت مسافران نوروزی به ۲۷ هزار نفر در یک شب رسیده است
سرپرست معاونت عمرانی استانداری لرستان با بیان اینکه در سال گذشته ۵۲ هزار و ۷۸۹ شب اقامت در لرستان به ثبت رسیده است، عنوان کرد: این میزان اقامت در مهمانسراها، آموزشوپرورش، هتلها، بومگردیها و… به ثبت رسیده است.
آریایی در ادامه سخنان خود این تعداد حداقل یک شب را در استان لرستان ماندهاند و بعضیها بیشتر ماندهاند، گفت: این آمار مربوط به کسانی که در لرستان فامیل و اقوام نداشتهاند.
ریایی با بیان اینکه ظرفیتی که سال گذشته برای اقامت در استان پیشبینیشده بود، ۲۴ هزار نفر در یک شب بود، گفت: امسال این ظرفیت به ۲۷ هزار نفر در یک شب رسیده است.
Source: