درگذشت مادر ۲ شهید دفاع مقدس در شاهرود
به گزارش خبرنگار مهر، حاجیه خانم حمیده شاه‌حسینی مادر بزرگوار شهیدان «نورمحمد و علی مهدی‌ئی» دار فانی را وداع گفت. حاجیه خانم شاه حسینی همان مادر شهید گرانقدر است که پیکر فرزندش دو سال قبل به وسیله آزمایش دی ان ای شناسایی و مشخص شد که در استان گلستان دفن است اما درخواست کرد تا پیکر این شهید گرانقدر نزد همان مردم دیار گلستان باقی بماند.
او در رسانه‌ها به ننه نورممد معروف شد چرا که در زندگی خود بار دیگر ایثار کرد.
نماینده ولی‌فقیه در استان سمنان در پی درگذشت این مادر گرانقدر، پیام تسلیتی را صادر کرد که متن آن به این شرح است:
بسم رب الشهدا و الصدیقین
خبر درگذشت بانو حمیده شاه‌حسینی، مادر بزرگوار شهیدان والامقام «نورمحمد و علی مهدی‌ئی» باعث تأسف شد.
آن مادر فداکار که با تأسی به حضرت ام‌ّالبنین سلام‌الله‌علیها، فرزندان رشید و با اخلاص خود را در راه دفاع از اسلام ناب محمدی و ارزش‌های والای انقلاب اسلامی تقدیم نمود، سند افتخاری برای استان سمنان، بویژه مردم مؤمن و شهیدپرور شهرستان شاهرود بود که یاد و نامش در دوره‌های متمادی بر قلوب امّت رسول‌الله (ص) ماندگار خواهد شد.
اینجانب درگذشت آن مادر بزرگوار را به بیت معزز شهیدان مهدی‌ئی، خانواده‌های معظم شهدا و ایثارگران و عموم مردم شاهرود و شهیدستان میغان، تسلیت عرض نموده و از درگاه خداوند متعال برای آن مرحومه رحمت و مغفرت و هم‌نشینی با فرزندان شهیدش و برای بازماندگان صبر و شکیبایی توأم با سلامت و عافیت مسئلت دارم.
مرتضی مطیعی نماینده ولی‌فقیه در استان و امام جمعه سمنان
شهید نورمحمد مهدی ئی در سال ۱۳۶۴ در عملیات والفجر چهار در ۱۶ آبان ماه در پنجوین عراق به شهادت رسیده و پیکر مطهرش در ۲۰ تیرماه سال ۱۴۰۰ به عنوان شهید گمنام در روز شهادت امام جواد در شهر دلند استان گلستان تشییع شد.
Source:
«نان و شراب» به چاپ پانزدهم رسید
به گزارش خبرنگار مهر، رمان «نان و شراب» نوشته اینیاتسیو سیلونه به‌تازگی با ترجمه محمد قاضی توسط انتشارات امیرکبیر به چاپ پانزدهم رسیده است.
این اثر که توسط محمد قاضی، به فارسی برگردانده شده، یکی از شاهکارهای ادبیات معاصر است که مخاطبان ایرانی با آن آشنا هستند.
نان و شراب نخستین بار در سال ۱۹۳۷ منتشر شد. این رمان همزمان با قدرت‌گیری فاشیسم در ایتالیا نوشته شده و به روشنی تصویرگر تضادهای عمیق اجتماعی، سیاسی، و فرهنگی آن دوران است. قهرمان داستان، پیترو سپینا، که در واقع نمادی از خود نویسنده نیز به شمار می‌رود، شخصیتی جسور و آرمان‌گرا است که در پی تحقق آرزوهایش برای آزادی و عدالت اجتماعی دست به مبارزه‌ای بی‌امان می‌زند.
از ویژگی‌های این رمان، پرداختن به سه گانه ایدئولوژیک آن دوران یعنی فاشیسم، سوسیالیسم، و مذهب است و سیلونه نشان می‌دهد چگونه این سه ایدئولوژی در عین تضاد، به نوعی در یکدیگر تنیده‌اند و هر کدام در تلاشند تسلط خود را بر جامعه تحمیل کنند.
قهرمان داستان، پیترو سپینا، نماد مقاومت در برابر دگماتیسم‌های ایدئولوژیک است و تلاش می‌کند حقیقتی را که به زعم خود اصیل و انسانی است، بیابد.
چاپ پانزدهم این‌کتاب به‌تازگی عرضه شده است.
Source:
صدای حاشیه‌نشینان هند درگذشت
به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از ورایتی، ام تی واسودوان نایر، رمان نویس و فیلمنامه‌نویس مشهور هندی، به دلیل مشکلات تنفسی در ۹۱ سالگی درگذشت.
کمک‌های نایر به ادبیات مالایایی زبان و سینما موجب ارتقای داستان‌سرایی در ایالت کرالا در جنوب هند که زادگاه او بود، شد. نایر افسانه‌های سنتی آن سرزمین را با مناظر سرسبزش درآمیخت و از آن سبک داستانی متمایز خود را پدید آورد.
فعالیت سینمایی او در اوایل دهه ۱۹۶۰ آغاز شد و به سرعت به عنوان استاد فیلمنامه نویسی شناخته شد و با جنبش موج نوی در حال ظهور در سینمای مالایالام همراه شد. اولین حضور نایر به عنوان فیلمنامه نویس در سال ۱۹۶۵ با «موراپنو» زمینه را برای ورود داستان‌های پرطنین و شخصیت محور به سینمای هند تعریف کرد. در طول دهه‌ها، او برای بیش از ۶۰ فیلم فیلمنامه نوشت که آثار نمادینی مانند «نیرمالیام» (۱۹۷۳) که برنده جایزه فیلم ملی هند برای بهترین فیلم بلند شد و اولین کارگردانی او را رقم زد از جمله آنهاست. اقتباس او از داستان حماسی «اورو واداکان ویراگاتا» در سال ۱۹۸۹ جایزه ملی بهترین فیلمنامه را برای او به ارمغان آورد و توانایی او را در تفسیر مجدد فولکلور با حساسیت مدرن به نمایش گذاشت.
همکاری او با کارگردان‌هایی مانند هریهاران، پادماراجان و آدور گوپالاکریشنان سینمای مالایالام را به اوج جدیدی رساند. فیلم‌هایی مانند «پانچاگنی» (۱۹۸۶) و «پرومتاچان» (۱۹۹۰) به دلیل ارائه تصویری ظریف از روابط انسانی و چشم‌انداز سیاسی‌اجتماعی کرالا مورد تحسین قرار گرفته‌اند. وی در آثارش اغلب مضامین تضاد اخلاقی، معضلات وجودی، و پویایی پیچیده زندگی روستایی را بررسی می‌کرد.
در حالی که کمک‌های او به سینما ۶جایزه ملی فیلم و چندین جایزه فیلم ایالتی کرالا را برای او به ارمغان آورد، دستاوردهای ادبی نایر هم جوایز متعددی دریافت کرد. اولین رمان مهم او که با عنوان «نالوکتو» در سال ۱۹۵۸ منتشر شد، کاوشی پیشگامانه در تضادهای خانوادگی و نسلی در سیستم جامعه روستایی بود. این رمان او را به صدای پیشروی ادبیات مالایالام بدل کرد و جایزه آکادمی کرالا را برایش به ارمغان آورد.
نایر در طول سال‌ها رمان‌ها، داستان‌های کوتاه و مقالات متعددی نوشت که بسیاری از آنها به زبان‌های مختلف ترجمه شده‌اند. آثاری مانند «کلام» (۱۹۶۹)، «مانجو» (۱۹۶۴) و «رندموزهم» (۱۹۸۴) شهرت او را به عنوان یک نویسنده ادبی تثبیت کردند. «رانداموزهام»، بازگویی مهابهاراتا از منظر بهیما هم از مشهورترین آثار اوست.
صدای ادبی نایر با سبک میمنیمال و توصیفات تداعی کننده شرایط انسانی مشخص می‌شود. او سال ۱۹۹۵ جایزه «جنانپیت» را دریافت کرد، که بالاترین افتخار ادبی هند است.
وی علاوه بر فعالیت‌های خلاقانه‌اش، شخصیتی تأثیرگذار در چشم‌انداز فرهنگی کرالا و سردبیر مجله‌های مهم ادبی و مربی نویسندگان و فیلم‌سازان بی‌شماری بود و به این ترتیب نقشی محوری در شکل‌گیری سنت‌های روایی زمان خود داشت. این نویسنده اوایل امسال با راه‌اندازی یک پلتفرم استریم، مجموعه‌ای ۹ قسمتی به زبان مالایالام را منتشر کرد تا میراث ادبی هند جنوبی را گردآورد.
نارندرا مودی، نخست وزیر هند، در پیامی با ابراز تاسف از درگذشت این نویسنده از وی به عنوان یکی از معتبرترین چهره‌های سینما و ادبیات مالایالام یاد کرد که با کاوش عمیق خود در عواطف انسانی، نسل‌ها را شکل داده و الهام‌بخش بسیاری دیگری خواهد بود.
وی افزود: او صدای افراد حاشیه‌نشین بود.
Source: